Meteorietinslag kan aards leven verplaatsen

[Jan van Ooijen]

Meteorietinslag kan aards leven verplaatsen

Wetenschappers tonen aan dat de meteoriet die de dino's wegvaagde aards leven op andere planeten kan hebben gebracht. Voor zover we weten is onze aarde de enige planeet waar leven voorkomt. Maar het is niet ondenkbaar dat dat aardse leven het al wel eens verderop heeft gezocht. Dat kan op verschillende manieren zijn gebeurd. Bijvoorbeeld door zonnestormen waarbij microben die in de bovenste lagen van de atmosfeer leven de ruimte in werden geslingerd. Een andere optie is een meteorietinslag waarbij stenen en water afkomstig van aarde tijdens de inslag de ruimte in worden geslingerd.



Dinosaurus
Onderzoekers beten zich in dat laatste scenario vast. Ze richtten zich op één van de bekendste meteorietinslagen ooit. Deze inslag creëerde zo'n 65 miljoen jaar geleden de Chicxulub-krater en zou verantwoordelijk zijn voor het uitsterven van de dinosaurussen. Is het mogelijk dat deze meteoriet – die een diameter van zo'n tien kilometer had – aards leven wegveegde, maar het tegelijkertijd naar andere hemellichamen slingerde? Ja, zo stellen de onderzoekers in hun paper.

Enceladus
Zodra de meteoriet de aarde raakte, kwam er waarschijnlijk flink wat materiaal van onze aardbol los. Maar hoe ver kwam dit materiaal? Vrij ver, zo berekenden de onderzoekers. Zo kunnen gesteenten op de maan, maar ook op Jupiters' maan Europa en Saturnus' maan Enceladus belanden. En het is zelfs niet ondenkbaar dat ze op exoplaneten terechtkwamen. "Hoewel er veel onzekere factoren zijn, is de kans dat aards gesteente een nabijgelegen systeem (met een ster en planeten, red.) bereikt niet zo klein," zo schrijven de wetenschappers. Deeltjes kunnen zich gaan hechten aan kometen en zo door de ruimte reizen en uiteindelijk zelfs op planeten hier heel ver vandaan belanden. De onderzoekers denken dan bijvoorbeeld aan Gliese 581: een ster met een planeet die zich mogelijk in de leefbare zone bevindt.

Zo'n reis zou natuurlijk wel even duren. En onduidelijk blijft of microben een miljoenen jaren durende reis in de ruimte (met allerlei straling) zouden overleven. Maar in theorie behoort het allemaal tot de mogelijkheden.

Bron Scientas

[Johann]

Interessant desbetreffend ook het volgende artikel

Wel eens gehoord van Tardigrada, nee ?: dan zeker onderstaand artikel eens lezen. Het diertje kan zelfs het vacuüm van de ruimte en de kosmische straling overleven. Ook temperaturen tot ver boven de 100 °C en tot  - 271 °C (nog maar net boven het absolute nulpunt) doen het diertje niets. De truc >> cryptobiose (schijndood)

Als het waar is dat god al het leven schiep dan heeft hij kennelijk bijzondere aandacht besteed aan het creëren van de Tardigrada.

De Tardigrada, ook wel waterbeertje, beerdiertje of mosdiertje genoemd, is een apart diertje met heel opvallende eigenschappen. Er zijn zelfs mensen die serieus van mening zijn dat de Tardigrada best wel eens van buitenaardse oorsprong zou kunnen zijn.
Anderen ontkennen domweg het bestaan van zo'n beestje. Feit is wel dat waterbeertjes altijd wel ergens bij u in de buurt te vinden zijn en dat bijna niemand van het bestaan afweet. Aan dat laatste gaan we wat doen...


Tardigrada komt van het Latijnse tardus, wat zoveel als traag of sloom betekent, en gradus wat we kunnen vertalen met lopen. Het waterbeertje is dus ondanks zijn acht pootjes een nogal traag lopend diertje. Waterbeertjes zijn klein en de lengte kan variëren van 0,5 tot 1,5 millimeter afhankelijk van waar je ze vandaan haalt.

Waterbeer ( knuffelbeertje )


Ondanks dat het beestje uit segmenten bestaat en acht pootjes met kleine klauwtjes heeft, komt het heel lief en aandoenlijk over. Als het wat groter zou zijn dan was het vast een serieuze concurrent voor de kat of hond en in ieder geval voor het konijn of de hamster.

Buitenaards?
Het is niet zo gek dat sommige mensen menen dat het waterbeertje van een verre planeet afkomstig zou zijn. Waterbeertjes zijn minstens zo sterk als superman. Je kan ze uitdrogen, koken of invriezen; het waterbeertje overleeft het allemaal.
Zelfs met invriezen in vloeibaar helium (dat is slechts 1 graad boven het absolute nulpunt) krijg je de stoere Tardigrada niet klein. Gooi je het diertje in pure alcohol of zet je het onder extreme druk van 600 mega-pascal (dat is 6 x de waterdruk van 10.000 meter) no problem voor het waterbeertje... Hij overleeft het allemaal. (1)

Een Schotse onderzoeker prepareerde Waterbeertjes met formalyde en vaseline voor microscopisch onderzoek. Maar toen hij een dag later naar zijn monster keek zag hij tot zijn verbazing dat het waterbeertje nog gewoon leefde en zelfs haar eitjes had gelegd. (2)

Natuurlijk is met bovenstaande niet bewezen dat het waterbeertje van de planeet Krypton komt, maar opmerkelijk is het wel. Laten we eens verder kijken wat er zo bijzonder aan het diertje is. Hier de feiten;

- Ze bestaan.
- Hoewel erg klein, ze zijn zeker niet primitief.
- Ze hebben perfecte spierbeheersing en bewegen als hogere diersoorten.
- Ze lijken op 'beertjes'en sommige hebben katachtige klauwen.
- Ze hebben een kop, een mond, hersens, ogen, zenuwen en spieren.
- Ze wonen ergens bij jou in de buurt (waar ook ter wereld).
- Ze leggen vreemde eitjes die lijken op kunstwerkjes.
- Ze kunnen, eenmaal uitgedroogd, jaren later weer tot leven komen.
- Ze hebben in gedroogde staat slechts een waterdruppel nodig om tot leven te komen.
- Ze overleven in gedroogde staat in zuur en oplosmiddelen.
- Ze overleven zeer hoge en extreem lage temperaturen.
- Ze overleven hoge druk en zelfs radioactieve straling.
- Ze werden 5 meter onder het ijs aangetroffen.
- Ze werden in oceanen tot op een diepte van 6000 meter aangetroffen.
- Ze werden gevonden op 6000 meter hoge bergtoppen.
- Ze vertonen tekenen van jeugd en ouderdom.
- Ze worden in gevangenschap minimaal één jaar oud (voor zover we weten).
- Ze zijn een complete diersoort in zichzelf.
- Ze zijn fascinerend om te bekijken onder een microscoop.
- Ze lijken, volgens sommige onderzoekers, onder de microscoop terug te kijken.

Aldus de Duitse onderzoekers Sabine en Martin Mach die tevens DVD opnames van waterbeertjes in de verkoop hebben.

Waterberen ( lief hé? En zo onverwoestbaar als Rambo )


Gevaarlijke dieren?
Voor zover bekend niet. Er is tot nu toe geen enkel geval gerapporteerd dat ze mensen bijten of op andere wijze een bedreiging voor ons vormen. Ze lijken niet bijster geïnteresseerd in mensen.

Waar kan ik ze vinden?
Meestal tref je ze aan op stenen die met wat mos zijn begroeid of met mos begroeide terracotta dakpannen. Vandaar dat ze soms ook wel mosdiertje worden genoemd. Kalkstenen verdienen de voorkeur. Over het algemeen heb je het meeste geluk als het mos flink is uitgedroogd door de zon. Maar zo nu en dan kan je ze ook aantreffen in een druppeltje water uit je vijver. Stinkend of altijd vochtig mos zijn slechte plekken. Waterbeertjes hebben een duidelijke voorkeur voor mos dat vrij is van bacteriën en schimmels (het zijn dus nog eens hygiënische diertjes ook).

Enfin, neem wat van het droge mos en leg het op een schaaltje met de onderkant boven. Druppel er wat water op totdat het mos verzadigd is en laat het zo een nachtje staan. Haal de volgende dag het mos uit het schaaltje en onderzoek het uitgelekte water. Als het goed is zie je dan zoiets als hieronder met een 10x loupe.


( klein maar fijn... kijken ze nou terug? )

En dan?
Als het je gelukt is om wat waterbeertjes te isoleren is het hek van de dam. Wie eenmaal gekeken heeft naar waterbeertjes is verkocht en zal gegrepen worden door dit aandoenlijke en wonderbaarlijk wezentje.

Filmpje: The animal that can survive the deadliest conditions in the world - The waterbear.

Bron: http://www.grenswetenschap.nl/