Een jaar na Joplin

[Vortex]

22 mei is het een jaar geleden dat de EF5 tornado ruim 150 slachtoffers maakte in Joplin. Ik had aan het einde van de chase vorig jaar al gezegd dat ik er ooit nog een post in het Nederlands aan wou wijden.

Hieronder het verhaal dat ik de afgelopen dagen geschreven heb. Ik had er nog foto's en radarbeelden aan toe willen voegen (en het een keer zorgvuldig willen nalezen), maar lig momenteel te zweten, kuchen en niezen in bed.

Joplin 22 mei 2011

In 2008 ging voor mij een droom in vervulling. Na zes jaar onweersbuien te hebben gejaagd in Nederland bracht ik twee weken door in het gebied waar elke chaser wil zijn: Tornado Alley. Ik zag ruim tien tornado's. Bijna allemaal op de lege vlaktes van Kansas waar je echt kunt genieten van het geweld van de natuur, zonder je druk te maken over de schadelijke gevolgen van dit fenomeen.

Het was de bedoeling dat het een eenmalige aangelegenheid zou zijn, maar de ervaring was zo bijzonder dat het na een paar jaar weer begon te jeuken. In 2011 boekte ik mijn tweede stormchase tour bij hetzelfde bedrijf als in 2008: Cloud 9 Tours.

De deelnemers arriveerden op 20 en 21 mei vanuit de hele wereld in Oklahoma City. De ochtend van de 22e begon de tour bij het motel in Norman met een briefing waarna de bagage in de busjes geladen werd. Er was een 'Slight Risk' voor zware onweersbuien, met een redelijke kans op sterke tornado's. Cloud 9 koos het noord oosten van Oklahoma als doelgebied.

We reden naar Henryetta waar we een eerste tussenstop maakten. Zo'n tussenstop resulteert bijna altijd in verontrustte passanten. Een parkeerplaats vol stormchasers voorspelt weinig goeds. We vertelden ze dat er momenteel nog niks aan de hand was maar dat ze de rest van de dag het weer goed moesten blijven volgen.

Zelf maakten we ons wat zorgen over het uitblijven van de buien. Een paar honderd kilometer naar het noorden in Kansas ontstonden al wel flinke cellen, maar bij ons was er nog niks dat er op duidde dat het onweer zou los barsten. We besloten dus om verder naar het noorden te gaan, in eerste instantie naar Tulsa.

Een buien complex in het zuiden oosten van Kansas bewoog zich erg langzaam richting het oost-zuid-oosten en hoe dichterbij we kwamen, hoe duidelijker werd dat we een kans zouden maken om dit complex te onderscheppen. Bij Tulsa gingen we de I44 op, in Noord Oostelijke richting om vervolgens in de buurt van Vinita de snelweg te verlaten en noordwaarts richting de bui te gaan.

Plotseling klonk er een bekende stem over de CB radio waarmee de busjes van Cloud 9 met elkaar in contact staan. De 'Stormdoctor' Jason Persoff zat bij ons in de buurt. Jason is een stormchasende arts en een goede bekende van Cloud 9. Chasers kunnen gratis bij hem terecht voor een consult, waar ik in 2008 dankbaar gebruik van maakte toen ik last had van een vervelende buikgriep.

De buien zagen er niet echt georganiseerd uit, maar een sheriff had een funnel gemeld en er werd een tornado warning uitgegeven voor de bui. We waren inmiddels in Kansas maar besloten om weer naar het zuiden te gaan, terug naar de I44 waar net over de grens met Missouri weer op kwamen. We vervolgden onze weg in noordoostelijke richting.

Toen ging het allemaal snel. Wat een ongeorganiseerde bui was, kreeg plotseling een duidelijke haak-echo op de radar, een teken van sterke rotatie. Op de radio volgende we het lokale radiostation van Joplin. Ik had nog nooit van Joplin gehoord en nam aan dat het een van de vele kleine gehuchten op de Great Plains was. De radiopresentatoren meldden dat er een tornado warning gold voor Joplin, maar dat er nog geen tornado bevestigd was.

Terwijl wij door de sterke regen en wind in de haak van de bui langs Joplin probeerden te komen veranderde de berichtgeving op de radio... er wordt schade gemeld, er trekt een tornado door Joplin. De volgende scan van de radar maakte het duidelijk: de sterke echo in de haak is geen neerslag, maar het puin dat in de tornado zit.

Wij waren te laat, het lukte ons niet om voor de bui uit te komen. Voorzichtig reden we verder en dan wordt de eerste schade zichtbaar, een omgeklapt verkeersbord, dan wat omgewaaide bomen en steeds meer bladeren op de weg. De bomen die nog staan worden kaler en er komen ons geen auto's meer tegemoet. Er lagen hier verkeersborden die met betonnenvoet en al uit de grond getrokken waren. We kwamen bij een afrit en midden tussen de snelweg en de afrit lag een grote vrachtwagen op z'n kant, ook aan de overkant van de weg lagen twee omgewaaide vrachtwagens.

We zetten de busjes op de vluchtstrook en de mensen met medische kennis gaan de vrachtwagens langs. De toestand van de chauffeurs valt mee, alhoewel een ervan wel door een van de Cloud 9 begeleiders naar het ziekenhuis gebracht wordt. Hij was vooral in shock en knapte wat op toen iemand zijn kat uit de vrachtwagen haalde. Zijn hond konden we niet vinden.

Met de overgebleven Cloud 9 busjes verlieten we de plek waar de tornado de snelweg overstak en kwamen langs nog meer chaos van auto's en omgewaaide vrachtwagen. Dokter Jason Persoff bleef achter, hij vroeg aan een sheriff hoe hij naar het ziekenhuis kon komen en kreeg te horen dat een van de ziekenhuis vol geraakt was. Zijn zeer aangrijpende verhaal over wat er zich in het andere ziekenhuis afspeelde kun je hier lezen: http://stormdoctor.blogspot.com/2011/06/first-response-mode-may-22-2011-joplin.html

We reden nog een stuk Missouri in waarbij we nog een tornado pad doorkruisden. Met een grote boog keerden we terug om net onder Joplin, weer nu onheilspellende zwarte rook boven hing, weer op de I44 te komen. We reden terug naar Tulsa, de weg in tegengestelde richting is afgezet, alleen ambulances kwamen ons tegemoet.

Langzaam werd het mij duidelijk dat Joplin een grote stad was en de hoop dat het meevalt met het aantal slachtoffers verdween.

De volgende ochtend verbaas ik me over het enthousiasme waarmee sommige deelnemers aan de tour over de gebeurtenissen vertellen. Ik ben me altijd bewust geweest van de mogelijkheid dat we zoiets van dichtbij mee zouden maken, ik heb ook altijd gezegd dat dat van mij zeker niet hoeft. Ik realiseer me ook nog steeds dat mijn aanwezigheid niks bijdraagt aan de vernieling en heb dan ook geen moment gedacht dat het nu wel mooi was en dat chasen nu niet meer leuk zou zijn. Dit was echter wel een gebeurtenis waar ik niet blij mee kan zijn en gelukkig waren er ook voldoende deelnemers die deze mening deelden. Ook Cloud 9's reactie was duidelijk: 'Yes that was exciting, but not the kind of excitement we want'

En zo reden we twee dagen later in Oklahoma de volgende EF5 tornado tegemoet terwijl de bladeren, kranten en isolatiematerialen om ons heen uit de lucht vielen.

Mijn video:

Mijn relevante blogs van een jaar geleden:

http://www.supercell.nl/blogs/index.php?blog=5&p=116&more=1&c=1&tb=1&pb=1
http://www.supercell.nl/blogs/index.php?blog=5&p=117&more=1&c=1&tb=1&pb=1
http://www.supercell.nl/blogs/index.php?blog=5&p=118&more=1&c=1&tb=1&pb=1
http://www.supercell.nl/blogs/index.php?blog=5&p=119&more=1&c=1&tb=1&pb=1

Video mede Cloud9'er:

[Jan van Ooijen]

Verschrikkelijk die beelden, vorige week dook er ook al een video op van het ziekenhuis aldaar